- dziś ze Sławomirem Dulem -

"Jestem tyle wart, na ile mogę pomóc drugiemu" - rozmowa ze Sławomirem Dulem, niepełnosprawnym maratończykiem, brązowym medalistą Mistrzostw Świata w biegach długodystansowych w Berlinie.

M. Sz.
Wiem, że urodziłeś się jako dziecko pełnosprawne. Co było przyczyną utraty rąk?

Sławek:
W wieku 8 miesięcy zachorowałem na zapalenie płuc, które wymagało leczenia szpitalnego. Przez błąd pielęgniarki, która podała mi zastrzyk nie sterylną igłą, dostałem zakażenia krwi. Na transfuzję było już za późno i z tego powodu zostałem dzieckiem po amputacji lewego ramienia i prawego przedramienia.

M. Sz.
Kiedy i w jaki sposób dowiedziałeś się o przyczynie swego kalectwa?

Sławek:
Kiedy miałem 6 lat poszedłem do przedszkola i zacząłem się dziwić i pytać, dlaczego nie mam rąk, jak inne dzieci. Wtedy mama tłumaczyła mi, że gdy byłem bardzo mały zachorowałem i pani pielęgniarka dała mi zastrzyk brudną igłą itd.

M. Sz.
Nie masz rąk, a radzisz sobie doskonale we wszystkich codziennych czynnościach, co szczerze mówiąc trochę zaskakuje przeciętnego człowieka. Czy wychowałeś się pod opieką jakiegoś rehabilitanta lub innego specjalisty?

Sławek:
Nie, jednak mama od małego uczyła mnie, że muszę sobie w życiu radzić sam, że nie mogę się poddawać. Zresztą nie było innego wyjścia. Rodzice pracowali, a siostra chodziła do szkoły, więc zostawałem w domu sam. Na początku było to bardzo trudne, bo nie umiałem nic zrobić, ale już w wieku 6 lat potrafiłem sam się ubrać i sam chodziłem do przedszkola.

M. Sz.
Podobno do pierwszej klasy szkoły podstawowej w Głuchołazach trafiłeś jako jedno z nielicznych dzieci, które umiały już pisać, zresztą piszesz szybko i czytelnie, a jednak odrzucono Twoje podanie o przyjęcie do "ogólniaka" w rodzinnych Głuchołazach, gdzie powiedziano, że nie dasz sobie rady z pisaniem.

Sławek:
Tak, jednak myślę, że była to motywacja bezpodstawna, bo już po rocznej przerwie w nauce rozpocząłem uczęszczanie do repeckiej filii III Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowskich Górach, mieszczącej się w Zakładzie Rehabilitacji Inwalidów i radzę sobie dobrze, nie mam kłopotów w nauce. W maju zdaję maturę w III L.O. w Tarnowskich Górach.

M. Sz.
Fakt, iż mieszkasz poza domem, w internacie, świadczy o tym, że jesteś bardzo samodzielny, jednak to nie jedyne Twoje osiągnięcie. Jesteś również człowiekiem ambitnym, odnoszącym ogromne sukcesy w sporcie, a przede wszystkim w biegach. Masz na swoim koncie wiele dyplomów, medali i pucharów. Kiedy zrodziła się w Tobie ta pasja, bo chyba tak można nazwać Twoje zamiłowanie do biegania?

Sławek:
Początkowo, po ukończeniu "podstawówki" biegałem dla zdrowia, bo bardzo często się przeziębiałem. Ten rodzaj sportu okazał się jednak moim sposobem na życie i moją pasją. Biegałem sam, bez nadzoru, a później spotkałem trenera Klubu Sportowego JUVENIA Głuchołazy, który zaprosił mnie na trening i od tamtego czasu uprawiam bieganie, jestem długodystansowcem, czyli biegam maratony i supermaratony. Od 3 lat startuję w różnych zawodach. Do dziś zaliczyłem blisko 80 biegów ulicznych i ustanowiłem 5 rekordów Polski. Na Mistrzostwach Świata, które odbyły się w Berlinie zająłem III miejsce, a startowało blisko 5 tyś. osób, w tym 145 niepełnosprawnych. Dzięki temu osiągnięciu, jeśli znajdę sponsora będę mógł w 2000 roku wyjechać na Igrzyska Paraolimpijskie do Sydney w Australii.

M. Sz.
Wkrótce studniówka, potem matura i co dalej? Jakie masz plany na przyszłość?

Sławek:
Po zdaniu matury zamierzam studiować na AWF-ie w Katowicach, by później zostać trenerem lekkoatletyki niepełnosprawnych. Chcę nadal ambitnie trenować, by jeszcze lepsze osiągnąć wyniki. Jednak dużym problemem dla mnie jest dojeżdżanie na zawody. Nieraz muszę jechać pociągiem całą noc i rano startować w biegu. Męcząca podróż osłabia moją kondycję. Marzę więc o samochodzie, którym mógłbym swobodnie dojeżdżać na zawody. Być może, to niektórych zdziwi, ale w ubiegłym roku zrobiłem prawo jazdy i potrafię jeździć samochodem bez przystosowania. Chciałbym też wystartować na Igrzyskach Paraolimpijskich w Sydney, ale to już, jak powiedziałem, zależy od tego, czy znajdę sponsora.

M. Sz.
Co chciałbyś przekazać Czytelnikom "Głosu Św. Jana Chrzciciela"?

Sławek:
Bardzo Was proszę, Drodzy Czytelnicy "Głosu Św. Jana Chrzciciela" pomóżcie mi znaleźć sponsora lub firmę, która mógłby ofiarować mi samochód osobowy, w dobrym stanie, nawet kilkuletni. Jestem gotowy okleić samochód naklejkami firmy i reklamować ją przy okazji różnych zawodów.

M. Sz.
Dziękując za rozmowę, życzymy Ci Sławku pomyślnego zdania matury, dalszych osiągnięć sportowych, a przede wszystkim tego, aby Bóg postawił na Twojej drodze życia ludzi dobrej woli, którzy pomogą Ci w zrealizowaniu planów życiowych.

Sławek:
Dziękuję bardzo.

Rozmawiała: Małgorzata Szubińska