|
EWANGELIE NAJBLIŻSZYCH TYGODNI II Niedziela Wielkiego Postu Kiedy patrzymy na siebie, swoje życie i postępowanie, to gdzieś w głębi serca słyszymy głos: "zmień się!" To głos naszego sumienia wzywa nas do przemiany swojego życia, do nawrócenia. Wejdźmy więc razem z Chrystusem na górę naszego przemienienia i zacznijmy od nowa pracę nad sobą. Niech światło i tajemnica tej góry odnowi nasze serca, a dusze wzniesie ku miłującemu Bogu. III Niedziela Wielkiego Postu Nasze serca wypełnia radość, kiedy możemy spotkać się i porozmawiać z kimś bliskim, z naszym przyjacielem. Słuchamy go wtedy z przejęciem i bierzemy sobie do serca jego słowa. Zapytajmy więc, dlaczego nie chcemy słuchać i otworzyć naszych serc dla Chrystusa, który przemawia do nas przez Słowo Życia? Może powinniśmy spojrzeć na ewangeliczną Samarytankę, która w rozmowie z Chrystusem uczy nas dialogu z Bogiem. IV Niedziela Wielkiego Postu Kiedy na ulicy widzimy człowieka niewidomego z serca mu współczujemy, ponieważ przeraża nas jego kalectwo i nieszczęście. Czasem nawet zadajemy sobie pytanie: "Dlaczego tak jest?" Chrystus w dzisiejszej Ewangelii odpowiada nam na to pytanie, kiedy wyjaśnia przyczynę istnienia cierpienia w świecie. Cierpienie - mówi Chrystus - nie jest następstwem ludzkiego grzechu ani kary Bożej, ale tajemnicą, w której objawiają się na człowieku sprawy Boże. V Niedziela Wielkiego Postu Wszystkich nas zadziwia dzisiejsza Ewangelia, w której Jezus wskrzesza z martwych swego przyjaciela Łazarza. Podziwiamy ten wielki cud uczyniony przez Jezusa. Współczesny człowiek jednak zapomina o tym, że Chrystus nadal uzdrawia i przywraca ludziom życie. Brak mu wiary w cuda, które dzieją się na naszych oczach. Ludzie przecież wracają do zdrowia, nawracają się i zaczynają inaczej żyć, a to są chyba najwspanialsze cuda Boże. VI Niedziela Wielkiego Postu W Niedzielę Palmową, czytać będziemy opis Męki Pańskiej według ewangelisty Mateusza. Trzymając w rękach palmy, wyśpiewajmy Chrystusowi "Hosanna" i przygotujmy nasze serca na tajemnice Wielkiego Tygodnia. Niech rozważanie męki i śmierci Chrystusa wprowadzi nas w tajemnicę odkupienia. |
OKRES WIELKIEGO POSTU Wielki Post stanowi okres 40-dniowego przygotowania do Świąt Wielkanocnych (Paschy), trwający od Środy Popielcowej do Wielkiego Czwartku. Pierwsze wzmianki o przygotowywaniu się chrześcijan do Świąt Wielkanocnych pochodzą z II wieku. Trwało ono jedynie dwa dni tj. piątek i sobotę poprzedzającą Niedzielę Zmartwychwstania i stanowiło czas postu i żałoby po śmierci Chrystusa. W III wieku czas przygotowania rozciągnięto na cały Wielki Tydzień, a od IV wieku na 40 dni poprzedzających Wielkanoc. (Na wzór Chrystusa, który po swoim chrzcie 40 dni pościł na pustyni). Ponieważ jednak w niedziele nie poszczono, do liczby 40 dni faktycznego postu dodano w VI wieku 4 dni przed I Niedzielą Wielkiego Postu i rozpoczynano go w Środę Popielcową. W VI wieku powstał również okres tzw. przedpościa obejmujący trzy niedziele poprzedzające Środę Popielcową: tzw. Siedemdziesiątnicę, Sześćdziesiątnicę i Pięćdziesiątnicę, nazywane w Polsce: Starozapustną, Mięsopustną i Zapustną. W okresie przedpościa post nie obowiązywał, jedynie w liturgii okres ten miał charakter pokutny (kolor szat fioletowy, pomijanie we Mszy śpiewu "Gloria" i "Alleluja"). Po Soborze Watykańskim II zniesiono okres przedpościa. Popielec - środa przed I Niedzielą Wielkiego Postu. Od VII wieku Popielec rozpoczyna okres 40-dniowego przygotowania do Wielkanocy. W tym dniu wierni, którzy dopuścili się ciężkich grzechów, rozpoczynali dawniej publiczną pokutę w Kościele. Pokutnicy zakładali specjalną szatę pokutną, a głowy ich posypywano popiołem. Wraz z zanikiem pokuty publicznej w Kościele, kapłani zaczęli posypywać popiołem głowy wszystkich wiernych, a powszechną praktyką stało się to w X wieku. Pierwsze świadectwa o święceniu popiołu sięgają XI wieku. W XII wieku pojawił się przepis, aby popiół sporządzać z gałązek palm poświęconych w roku poprzednim; praktyka ta trwa do dziś. Gorzkie Żale - to nabożeństwo pasyjne, ułożone na przełomie XVII i XVIII wieku przez OO. Misjonarzy przy kościele Św. Krzyża w Warszawie. Śpiew Gorzkich Żalów zastąpił śpiewane przez chór w czasie wielkopostnych nabożeństw popołudniowych, hymny łacińskie, niezrozumiałe dla ludzi. Gorzkie Żale odznaczają się prostotą i serdecznym współczuciem dla cierpień Jezusa i Maryi. Wyrażają żal za grzechy, przyczynę Męki Pańskiej. Nastrój ten podkreśla prosta i rzewna melodia. Są bardzo rozpowszechnione w Polsce i nie posiadają swego odpowiednika poza naszymi granicami.
Droga Krzyżowa jest nabożeństwem związanym z rozważaniem Męki Pańskiej. Swój początek wzięło ono z rozpowszechnionego w średniowieczu pielgrzymowania do Ziemi Świętej. W Jerozolimie szczególną czcią cieszył się Grób Pański i Golgota, starano się jednak odtworzyć całą drogę, którą odbył Jezus od skazania do śmierci. Burzliwe dzieje miasta zburzonego już w 70 r. po Chrystusie nie pozwoliły ustalić wszystkich szczegółów, kierowano się miejscową tradycja. Tak powstały stacje upadków Pana Jezusa pod krzyżem, spotkania z Matką Bożą i św. Weronika, o których nie wspominają Ewangelie. Ostatecznie utrwaliła się liczba 14 stacji drogi krzyżowej, oznaczonych na dzisiejszych uliczkach starego miasta Jerozolimy kaplicami i kończącej się w Bazylice Grobu Pańskiego. Zwyczaj zawieszania obrazów 14 stacji w kościołach i odprawiania przy nich nabożeństwa Drogi Krzyżowej rozpowszechnili franciszkanie, którzy w swoim duszpasterstwie starali się przybliżyć ludziom zbawcze owoce męki i śmierci Pana Jezusa. (VOS). |
