|
Powtórka z katechizmu V. Nie zabijaj Ze wszystkich ziemskich dóbr, dobrem najwyższym jest ludzkie życie. Na straży tego wielkiego dobra stoi V przykazanie Boże, które nakazuje człowiekowi strzec oraz szanować życie i zdrowie - swoje i bliźnich. W Starym Testamencie nauka o wartości życia ludzkiego zawarta jest w dwóch opisach stworzenia człowieka. Bóg udziela każdemu człowiekowi "tchnienia życia" (Rdz.2,7) tj. życiodajnej siły, podtrzymującej go w istnieniu i pozwalającej człowiekowi na kontynuowanie ziemskiego życia. Wraz z udzieleniem daru życia, Bóg ofiarowywuje człowiekowi coś więcej, nie tylko życie które dał również zwierzętom i roślinom lecz stwarza go "na obraz i podobieństwo swoje" (Rdz.1,26). Człowiek staje się w ten sposób rzeczywistym nosicielem i rzecznikiem mocy Bożej, wynoszącej Go ponad cały świat stworzeń. Dar życia jest również wartością świętą i nietykalną w oczach Bożych, której człowiek nie może pod żadnym pozorem odebrać sobie czy bliźniemu. Przestrzega przed tym sam Jahwe mówiąc: "Upomnę się też u człowieka o życie człowieka i u każdego o życie brata. Jeśli kto przeleje krew ludzką, przez ludzi ma być przelana krew jego, bo człowiek został stworzony na obraz Boży" (Rdz.9,5b-6). W Nowym Testamencie Pan Jezus nie tylko potwierdza starotestamentalną naukę o wartości życia, ale również rozszerza jej znaczenie interpretując V przykazanie Boże następująco: "Słyszeliście, że powiedziano przodkom waszym: Nie zabijaj! a kto by dopuścił się zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy kto się gniewa na brata swego, podlega sądowi, a kto by rzekł swemu bratu: "Raka" (pogardzał nim) podlega Wysokiej Radzie; A kto by rzekł: "Bezbożniku", podlega karze piekła ognistego" (Mt.5,21-22). Nauka chrześcijańska rozpatruje życie człowieka przede wszystkim pod kątem przeznaczenia człowieka do zbawienia. |
Życie chrześcijanina ma stanowić uczestnictwo w życiu Chrystusa, ma być odpowiedzią na zaproszenie człowieka przez Boga do współpracy i współistnienia z Nim. Obowiązki zatem, które określają nasz stosunek do życia nabrały w ten sposób znaczenia religijnego, źródłem ich jest nasza wiara. Takie spojrzenie na życie ludzkie było łatwo przyswajalne w czasach Chrystusa. Później, w miarę rozwoju myśli ludzkiej, dokonania szeregu odkryć i wyjaśnienia wielu tajemnic świata otaczającego człowieka, pojawiły się tendencje uniezależnienia działania ludzkiego od nakazów wiary. Człowiek doszedł do przekonania, że wobec swoich wzrastających możliwości oddziaływania na rzeczywistość, w której żyje, sam może decydować i kierować życiem odrzucając nakazy wiary. Tymczasem człowiek nie posiada prawa do dysponowania ani własnym życiem, ani życiem kogoś drugiego. Losy nasze pozostają w ręku Boga Stwórcy, którego darem jest nasze życie i który jeden może zadecydować o jego kresie. Nasze ziemskie życie nie jest jednak wartością absolutną, czyli dobrem najwyższym. Odwrotnie od nakazu niszczenia go wskutek niedoceniania jego wartości, moralność chrześcijańska, wysoko ceni dobrowolnie podjętą rezygnację z życia, które się miłuje, w imię ratowania zagrożonych istnień ludzkich lub wartości służących pełniejszemu życiu społeczności czy jednostki. Najwyższą rangę ma tu męczeństwo za wiarę, śmierć w obronie Ojczyzny, ale także narażenie własnego życia np. przez lekarza dla niesienia pomocy choremu, czy podejmowanie niebezpiecznej pracy (górnictwo). Mimo iż mamy tu do czynienia z narażeniem własnego życia to jednak nie jest to grzechem. ciąg dalszy na str. 6 | |||||||||
| ||||||||||
